BİRAZ DA KENDİME YAŞAYACAĞIM...

Garip gelir kokusu gülün, dikeni eline batmadıkça.

Yıldızların bir anlamı kalmaz uzaklarda özlenen bir sevda olmadıkça.

Tozpembe hayallerin tozu kalır, unutulan siz olursunuz unutamadıkça.

Özlem, önce bir isim idi dilimden düşmeyen sonraları bir duygu oldu kalbimi sömüren.

Nefreti öğrettin baharın ilk deminde ve ben kin ile doluydum koca yaz mevsiminde.

Zor geldi minik bir bedene nefreti taşımak ve bir rüya misaliydi aşkı senden sonra yaşamak.

Önce aşka susamış kalbim kapadı gözlerini ve nefret yerine tekrar özlemi benimsedi.

Sevgi oldu adın birdenbire ve aşk olup büyüdü minik kalbimde.

Rüyanın sahteliğiydi bu sanırım, aklımı kaybettim ve kendimi bir sevdaya emanet ettim.

Sayfalar kirlettim uzun zaman aşk için ve ben artık ben değildim.

Karşımda bir kral var zannettim, kendimi ona adadım…

Aşk, önce bir kavramdı satırlarımda artık bir hayat olmuştu yaşanacak doyasıya.

Yaşadım sanıyordum kendi zannımca ama bir tokat indi suratımın tam ortasına.

Kalbimde kanayan bir yara, eskiye açılan bir yol, nefretin kucağında aldatılmış buldum minik bedenimi bu kâbusa dönen rüyada.

Bir tek ruh kaldım sonra, bedenim cansız yatarcasına onu da teslim etmek istedim güzellikleri kâbusa çeviren zavallıya.

Kirlenmemeliydi kefeni toprak altındaki bedenlerin ve inadına kokmalıydı nefreti koparılan güllerin.

Bir zırh ördüm koza misali etrafıma ve küskünlüğü yaşadım karanlıkta doyasıya.

Bütün duyguları karanlığa gömdüm ve zırhı deldim yeni bir baharın başlamasıyla.

Bir kelebek oldum her duygunun rengi kanatlarımda, bu defa özgürlük için yaşıyorum güller arasında.

Ne kırmızısı umurumda güllerin ne de güzel sesi bülbüllerin.

Yıldızlar sadece ışık saçıyor, pembe ise mazide kalıyor.

Bir papatya tarlası düşledim ve ayrılığın sarısında aldım yerimi.

Huzura kavuştu ruhum, artık ben de mutluyum.

Yeniden aşık olmak artık çok zor çünkü küllerin arasında kalan aşk defterine eklenecek yeni satırlar anlamsız...

Not: 20.06.2004 tarihinde günlüğümün tozlu sayfalarına yazdığım alıntı bir yazı...